نقدی بر بازی پوکمون

جاسوس بازی با بازی!

با یک نگاه خوشبینانه، می توان تحولات دنیای بازی های رایانه ای را معادل سرگرمی بیشتر برای بازیکن ها و علاقه مندان آن دانست. همچنین، سود حاصل از تولید تکنولوژی های جدید هم بسیار قابل توجه و چشمگیر است و نمی توان از این بعد آن هم غافل شد. اما جدا از بعد سرگرمی و تجاری حاصل از تحولات این صنعت، در برخی از محصولات جدید، ابعاد دیگری را نیز می توان شناسایی و رصد کرد که توجه به آن ها می تواند بسیار مهم و حیاتی باشد.
از اشاعه بی بندوباری و فحشا، تبلیغ کفر و پروپاگانداهای سیاسی که بگذریم، جاسوسی از کاربران و ترغیب آن ها به جاسوسی، از موارد جدیدی هستند که گذر ساده از کنار آن ها می تواند عواقب شومی برای دولت ها و کاربران این سرگرمی ها به همراه داشته باشند.
به عنوان جدیدترین نمونه این گونه بازی ها، می توان به بازی پوکمون گو (Pokemon Go) محصول شرکت بازی سازی Nintendo اشاره کرد که به تازگی به بازارهای جهانی عرضه شده است. این بازی که برای پلتفورم های Android و iOS تولید شده، در واقع نسخه جدیدی از بازی فوق محبوب پوکمون است که قرار است بازیکن ها را به ماجراجویی در خارج از فضای خانه ترغیب نماید.

تولیدکنندگان این بازی با شعار "بالا رفتن میزان روابط اجتماعی و کمک به سلامت روانی افراد" اقدام به توسعه این بازی با کمک تکنولوژی واقعیت افزوده نمودند و محصول خود را با سر و صدای زیادی روانه بازار کردند. نحوه انجام بازی، بدین صورت است که بازیکن از طریق نرم افزار GPS نصب شده روی گوشی همراه خود و با استفاده از دوربین پشتی گوشی، بر اساس مختصات های ارائه شده از طرف شرکت تولید کننده، اقدام به یافتن و شکار پوکمون ها می کند و گهگاه برای این منظور، لازم است تا مکان های خارج از محدوده خانه خود را نیز جستجو نماید.
تا به اینجای کار مشکلی در انجام این بازی وجود ندارد و ظاهراً پرداختن به آن بسیار سرگرم کننده و لذت بخش خواهد بود. اما موضوع زمانی حساسیت برانگیز و قابل تأمل می شود که می بینیم Nintendo در ارائه مختصات پوکمون ها در برخی از کشورها، شیطنت های خاصی کرده و عملاً کاربران بازی را به عبور از خط قرمزها و جاسوسی غیر مستقیم (نا آگاهانه) ترغیب می نماید.